Zawód kominiarza. Współczesność i historia
Zawód kominiarza ma piękną i bogatą historię, a także jest źródłem wielu ludowych przesądów. Sprawdź, dlaczego zawód kominiarza był tak istotny i jakie obecnie trzeba spełnić wymagania, aby móc go wykonywać.
Kominiarz mile widziany, czyli „złap się za guzik”!
Historia zawodu kominiarza sięga czasów starożytnego Rzymu, w którym wymyślono kominy, aby dym z palenisk nie rozchodził się po pomieszczeniach. W miarę upływu czasu rosło zapotrzebowanie na osoby, potrafiące komin wyczyścić je z sadzy i z innych zanieczyszczeń, czyli kominiarzy. Rosło również ich znaczenie i coraz ważniejsza stawała się ich rola w społeczeństwie, bowiem chronili domy przed pożarami, wybuchającymi na skutek niedrożnych i nieczyszczonych kominów.
W średniowieczu kominiarze pełnili służbę na dworze u króla, w rezydencjach możnowładców i wyższych sfer, a także za murami miasta, w gospodach oraz w królewskich wsiach, w których dominowała drewniana zabudowa. Ratowali domostwa przed pożarami, dlatego ich postać zaczęto utożsamiać ze szczęściem i ochroną przed złem. Kominiarz we wsi gwarantował spokój, dlatego zaczęto mówić, że jego widok przynosi szczęście.
A skąd wziął się zwyczaj łapania kominiarza za guzik? Ano z tego, że gdy po skończonej pracy kominiarze udawali się do gospody, aby się posilić i zabawiać, ich ubrania były czarne od sadzy, z wyjątkiem guzików, za które łapały kobiety, aby zaciągnąć ich do swoich domów. Zgodnie z inną teorią, łapano kominiarza za czysty guzik wtedy, gdy jeszcze całe jego ubranie było czyste, po to, by w pierwszej kolejności sprawdził komin w danym domostwie i nie brudził go sadzą, osiadłą na ubraniu.
Zawód kominiarza dziś
Obecnie zawód kominiarza cieszy się nie mniejszą estymą oraz szacunkiem, jednak aby móc go wykonywać nie wystarczą szczere chęci, zapał, dobra kondycja, poczucie odpowiedzialności i brak lęku wysokości, lecz również wymagane jest posiadanie specjalnych uprawnień. Można je zdobyć na dwa sposoby:
- kończąc szkołę o profilu kominiarskim,
- odbywając trwającą trzy lata praktykę u mistrza kominiarstwa.
Po zakończeniu szkoły, przyszli kominiarze odbywają praktyki, a następnie przystępują do egzaminu czeladniczego i po jego zdaniu mogą pracować w zawodzie. Decydując się na odbycie praktyki u mistrza kominiarstwa, również należy zdać egzamin czeladniczy. Osoby zainteresowane dalszym rozwojem kariery kominiarskiej po sześciu latach wykonywania zawodu mogą starać się o stopień mistrza kominiarstwa.
Egzamin, przeprowadzany przez Izbę Rzemieślniczą składa się z dwóch części: teoretycznej, czyli testu i rozmowy oraz praktycznej. Część teoretyczna egzaminu obejmuje siedem pytań z zakresu rachunkowości, zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy, przepisów prawa pracy i zasad ochrony środowiska. Na rozmowie natomiast weryfikuje się wiedzę egzaminowanego na temat technologii, maszynoznawstwa oraz materiałoznawstwa. Po zdaniu części teoretycznej następuje praktyczna część egzaminu na kominiarza, polegająca na wykonywaniu zadań, powierzonych przez komisję.
Uprawnienia kominiarskie upoważniają do kontrolowania przewodów kominowych, sprawdzania ich drożności, oceny stanu kratek wentylacyjnych i weryfikacji cyrkulacji powietrza. Po kontroli kominiarz wypełnia odpowiedni protokół, sporządza szkic przewodów kominowych i nanosi na niego oznaczenia drożności.